آب قلیل

[۳۹] [۴۰] [۴۱]

۲. آب قلیل

ج۱، مسئله ۳۹ . «آب قلیل»، آبی است که از زمین نجوشد و از کر کمتر باشد و آب مذکور اگر روی چیز نجس بریزد، یا چیز نجس به آن برسد، نجس می‌‌شود؛ ولی اگر از بالا روی شیء نجس بریزد، مقداری که به آن شیء می‌‌رسد نجس است و مقداری که به آن شیء نرسیده، پاک می‌باشد.

ج۱، مسئله ۴۰ . آب قلیلی که هنگام شستن شیء نجس یا بعد از آن، خود به خود یا با فشار دادن و مانند آن، از آن شیء جدا می‌‌گردد، «غُساله» نامیده می‌شود و نجس می‌باشد؛

البتّه در صورتی که قبل از ریختن آب، عین نجاست در شیء متنجّس وجود نداشته باشد، نجاست غساله بنابر احتیاط واجب است و در هر صورت، فرقی ندارد که آن شیء از اشیائی باشد که با یک بار شستن پاک می‌شود یا آنکه برای پاک شدن باید بیش از یک بار شسته شود^[۱] و در مواردی که نیاز به بیش از یک بار شستن است، فرقی ندارد که غسالۀ دفعۀ آخر شستن باشد یا قبل از آن.

ج۱، مسئله ۴۱ . آب قلیلی که با آن مخرج ادرار و مدفوع را می‌‌شویند با پنج شرط، چیزی را که با آن برخورد کند نجس نمی‌‌کند:

• اوّل: آنکه بو یا رنگ یا مزۀ نجاست نگرفته باشد؛
• دوّم: نجاستی از بیرون به آن نرسیده باشد؛
• سوّم: نجاست دیگری مثل خون با ادرار یا مدفوع بیرون نیامده باشد؛
• چهارم: ذرّه‌‌های مدفوع در آب پیدا نباشد؛
• پنجم: بیشتر از مقدار معمول، نجاست به اطراف مخرج نرسیده باشد.