[۱۹۹۱] [۱۹۹۲] [۱۹۹۳] [۱۹۹۴] [۱۹۹۵] [۱۹۹۶] [۱۹۹۷] [۱۹۹۸] [۱۹۹۹]
ج۱، مسئله ۱۹۹۱ . مستحب است امام جماعت در وسط صف بایستد و اهل علم و کمال و تقوی در صف اوّل قرار بگیرند.[۱]
ج۱، مسئله ۱۹۹۲ . مستحب است صف‌‌های جماعت منظّم باشد و بین کسانی که در یک صف ایستادهاند، فاصله نباشد و شانۀ آنان در یک ردیف باشد.
ج۱، مسئله ۱۹۹۳ . مستحب است هنگام گفتن «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» مأمومین برخیزند و آمادۀ نماز جماعت شوند.
ج۱، مسئله ۱۹۹۴ . مستحب است امام جماعت حال مأمومی را که از دیگران ضعیفتر است رعایت کند و قنوت و رکوع و سجود را طول ندهد، مگر بداند همۀ کسانی که به او اقتدا کردهاند، مایل به این امر هستند.
ج۱، مسئله ۱۹۹۵ . مستحب است امام جماعت در حمد و سوره و ذکرهایی که بلند می‌خواند، صدای خود را به قدری بلند کند که دیگران بشنوند، ولی باید بیش از اندازه، صدا را بلند نکند.
ج۱، مسئله ۱۹۹۶ . اگر امام در رکوع بفهمد کسی تازه رسیده و می‌خواهد اقتدا کند، مستحب است رکوع را دو برابر همیشه طول بدهد و بعد بایستد، هرچند بفهمد فرد دیگری هم برای اقتدا وارد شده است.
ج۱، مسئله ۱۹۹۷ . اگر در صف‌‌های جماعت جا باشد، مکروه است انسان تنها بایستد.
ج۱، مسئله ۱۹۹۸ . مکروه است مأموم ذکرهای نماز را چه واجب و چه مستحب، طوری بگوید که امام جماعت بشنود.
ج۱، مسئله ۱۹۹۹ . مسافری که نماز ظهر و عصر و عشاء را دو رکعت می‌خواند، مکروه است در این نمازها به کسی که مسافر نیست اقتدا کند و کسی که مسافر نیست، مکروه است در این نمازها به مسافر اقتدا نماید.[۲]